dr. cem çetin

tam 568 yıl önce bugün şehrimize kavuştuk.. hayalimiz gerçek oldu istanbul bizim oldu.. o karşıdan  bir inci gibi  pırıl pırıl parlayan şehir yani sevgili günlük.. ne demiş şair   "bu şehr-i stanbul ki bi misli bahadır bir sengine yek pare acem mülkü fedadır” .. hakikatten de öyle.. bir festival gibi, topkapıdan aksaraya oradan ayasofyaya uzanan yol.. genç fatih kim bilir neler hissetti bu yolda ilk kez yürürken.. muzaffer bir kumandan olmayı bastıran bir hayranlıktı bence hissettiği..  topkapıdan –yani bizim mahalleden- girdi içeri.. başka nereden girecek tabii ki bizim mahalleden girecek, sahib'ül günlük olarak oturduğumuz mahalle her olayda var elhamdülillah.. neyse topkapının ehemmiyeti izahtan varestedir.. ilk olarak şükür namazını bizim okulun (topkapılı mehmet bey okulu) yanındaki –şimdiki harbi mescidinde- kıldıktan sonra ağır ağır ilerledi merak içinde.. çift taraflı bir merak.. fatih şehri merak ederken şehir de fatihi merak ediyordu.. aksaraya vardı.. buranın tarih

geçen hafta lig bitti.. fener gene şampiyon olamadı günlük..😓 konumuz o değil yalnız.. yani bugün senle bu mevzunun "neden olmadı.. ali koç toptan anlıyor mu.. emre volkan selçuku ben başkan olsam bırak görev vermeyi stada sokar mıyım? " .. gibi yönlerini konuşmayacağım.. fener sivası yenmiş olsa ve ardından 90+7 de kayseriye attığı golle şampiyon olsa atılacak “algın sizea şikea”😡 şeklinde gelişecek höykürmeleri de konuşmayacağım.. futbol neden benim için cazibesini yitirdi acaba onu sorgulayacağım ..  hani hatırlar mısın ne fanatiktim beaa.. fenerbahçe için kavgaya girer, tekmeye kafa atardım.. hayatımın merkezindeydi handiyse.. hafta sonu yaklaştıkça heyecanım artardı.. maça bir iki gün kala her yaptığım şeyde fener aklıma gelirdi.. aman bir günah işlemeyim, bir hak falan yemeyeyim sonra benim yüzümden fener yenilir menilir de ne me lazım diye düşünürdüm ..👼 sanki tek fenerli bendim ve benim yaptığım her şey fenerin maçı alması ya da kaybetmesine neden oluyordu.. şampi

gidiyorsun gene.. aziz misafir.. bu sene geçen yılki gibiydi yine.. hatta daha kötü.. onun için seni gereği gibi ağırlayamadık..😌 hay huyla geçti gitti iftarlar sahurlar.. günler günleri kovaladı.. ve ben hep özledim.. o görkemli karşılayışlarımızı seni.. neydi o günler bea.. neredeyse eve gelmezdik dışarıda iftar yapmaktan arkadaşlarla, eşle dostla, akrabalarla.. beyazıt, kadıköy, eyüpsultan, beykoz, çatladıkapı.. ve tabii ki biricik, küçücük sirkeci💓.. istanbulun misafir odası olan sirkeci-eminönü.. sirkecide iftar bambaşkaydı.. lokantalar sokağında ne de mutluyduk.. akşamın perdesi inerken sirkecide arkadaşlarla ne de neşeliydik.. biri çıkıp "ilerde bir virüs gibi bi şi çıkacak evden kafanızı çıkaramayacaksınız" dese "dayı sen ne diyon ya" deyip basardık kahkahayı.. ama bak oldu işte.. iki yıldır seni böyle karşılıyoruz.. korka korka böcek gibi pide almaya gidiyor, marketin tenha saatlerini kollamaya çalışıyoruz.. artık ne dost iftarları var ne de akraba.. he

bazı anların hayatının dönüm noktası olduğunu sonradan anlıyor insan.. bu genelde bir fotoğrafa bakarken canlanır benim zihnimde.. bir öğleden sonraydı.. bu fotoğrafı çektirdiğimizde.. senin (halamın) son on senedir dışarı çıkabildiğin ender zamanlardandı.. bizi bir yerlere götür demiştin.. beykozu tercih etmiştim.. o gün adeta tüm çocukluğumun, belki de gençliğimin son parlak günlerinden biriydi.. seninle dopdolu geçen yaklaşık 40 yılın.. yedik, içtik ve eskilerden konuştuk.. anılar bizi yalnız bırakmadı gene.. etrafımızı sımsıkı sardılar..  şimdi bu resme bakarken o anın ne müthiş bir an olduğunu hissediyorum.. resme bakınca ne mi görüyorum: bu kez roller değişmiş.. yıllarca sen elimden tutup beni bir yerlere, senin tabirinle gezmelere götürürken bu kez ben seni götürüyorum.. sahi senle ne çok gezmiştik öyle.. Çarşamba pazarı için gittiğimiz Fatih demek, biraz değil, epeyce bir sen demekti.. bir festivaldi seninle orada olmak.. pazar sonrası gittiğimiz pideci, caminin kuzey taraf