dr. cem çetin

Seni ilk gördüğüm günü hatırladım az önce.. çapadaki öğretmen okulunun oradan geçerken.. patso yeni mi çıkmıştı.. ketçaplı olan hani.. ve o koca okulda kantine gitmek ne kadar zordu taa ki seni görünceye kadar.. yüzüne bir kere bakmam yetti.. bir an.. sonsuzluğa uzanan bir geçit gibi.. seksenler bitmişti, bize kucak dolusu doksanları bırakarak.. seni bana getiren doksanları.. bahçedeki o ilk günü hatırlıyor musun?.. pertevniyaldeki ilk günü..  ilk defa bakıştığımız o muhteşem anı. . sen ağaçlardan tarafındaydın ben ise arka kapının basamaklarına yakındım.. sınıflar belirleniyordu ve duam kabul olmuştu.. çünkü aynı sınıftaydık.. gayri ihtiyari gülümsüyordum.. içim içime sığmıyordu.. yani şimdi aynı sınıfta mıydık.. doğru muydu?..    koca binadan içeri girdik sonra, Abdullah ve Orhan Hocaların gözetimi altında.. müdür muavini olarak iki genç ve disiplinli hocaydılar.. zaman ilerledikçe sertliklerinin sadece bir görüntü olduğunu ve altın gibi birer kalp taşıdıklarını anlayacaktık.. sonra

ve bir Ramazan daha usulca geçti gitti hayatımızdan.. şefkatli dokunuşuyla.. bizi bir kere daha ziyaret etti.. zamanın bu diliminde.. bu matematik konumda, bir daha yaşanmayacak adına an dediğimiz “anlamaktan” aciz olduğumuz bu kesitte.. bu sene buruk buldu bizi.. depremler, seller felaketler.. binlerce insanımızı kaybetmiş, yıkılmış bir halde.. aslında son dört beş yıl hep böyleydik bir parça.. kovidle değişen yaşam alışkanlıklarımız Ramazan'a da yansımıştı.. bir dönem camiler kapalı kaldı.. akraba, dost iftarları yapılamadı.. hazinlik çöktü gönlümüze.. yapayalnız yaşanacak bir şey değildi çünkü Ramazan.. sonra şahsi-ailevi sağlık problemleri oldu aynı yıllarda.. büyükler bir bir gittiler.. garipliğimizi arttırdı.. her giden Ramazanını yanında götürdü.. bizden bir pencere kapandı.. halimize ayrılık damgasını vurdu.. hasretlik, yendikten çok sonra acısını hissettiren kurşun misali, zaman geçtikçe sol yanımızı ağrıttı.. fani dünyada.. fani zamanda.. fani alemde.. hiçbir şey eskisi g