dr. cem çetin

küçük bir gruptu başladığında.. zamanla sayı arttı, emekler çoğaldı.. her yere koştu.. 2007'den bu yana.. mevzuatı hazırladı, rehberleri sonra ve hatta yazılımı dahi.. çok havalıydı, çok istekliydi.. ab projesi bile vardı başardıklarının arasında.. ve bunlar bir ufuk değildi onun için.. çabucak gerçekleştirilen şeylerdi.. başarıları kanıksatmak gibi bir misyonu vardı .. zamanla küllense de, bir deniz feneri gibi yol göstermeyi sürdürdü daima.. yolundan sapmasına izin vermeyerek iç denetimin.. bunu her daim işletişlik kullanarak yaptı, Türkçenin kıvrımlarında gezerek ortaya denetişim i koydu.. zaman zaman kızdırdı, öfkelendirdi.. beni bile.. hatta bir yazı yazmıştım da epeyce bir tepki almıştım.. "affet beni, sana üye tadıyla bir mektup yazamadım" şeklinde başlayan.. ve bir de şiir, biraz argo bulunmuştu da atar yapmışlar o zamanki yönetim kurulu üyeleri bana.. yapmışlar diyorum çünkü ben orada yoktum.. içlerinden biri haber vermişti.. hepsini affettim sonra olanı biteni

iyiyim gerçekten.. sen geçerken ve geç kalmışken.. uyanamamak.. devam edecek sanmak.. ne güzeldi o sonbahar.. yine sonbahar.. uykusuzluk nedir bilmezken uyku haplarıyla tanışmak.. dönmeyeceğini bilmek.. son bir defa.. karşıma çıksan.. sonra ve sonra kaybolsam zaman arkamda kalsa.. bu dar boyuttan kurtulsam.. ipi olmayan bir kuyu.. çıkmak mümkün değil.. dışarıdan bir müdahale olmadıkça.. tanıdık yerlerin solukluğu.. içimdeki kanamanın artışı.. kalbimdeki sancının..  ışıkların azalışı.. sevdiğin, ikindideki gibi değil yalnız.. soğuk bir solukluk bu.. ışıklar solgun.. nasıl oldu.. nerede kaldı.. aradığın mutluluk.. sahi mutlu musun?. öyle geçiyor her şey.. ikindiden sonra akşam ve sonra gelen gece.. son durağa yaklaşan bir otobüsteki gibi giderek azalıyor yolcular.. 84 eminönü-topkapı otobüsünün Topkapı caddesi durağına varışında olduğu gibi.. pek de gibi değil aslında.. çünkü otobüs o durağa vardığında seyrekleşse de biz vardık.. biz.. sen ve ben.. seninle ben.. iki kelime bile batıyor ş