dr. cem çetin

İdkk nın yapması gerekenleri yazayım dedim bugün de günlük.. yüksek müsaadenle.. eh şimdi sen diyeceksin ki bir o mu kaldı.. zate eti ne budu ne; kapsamlı bir yapısı var mı ki idkk dan bir şeyler talep edeceksin.. yoo bunu asla kabul etmem.. bir umudun somutlaşmış halidir benim gözümde idkk .. ne zaman aklıma gelse burnumun direği sızlar.. mesleğe ilk atanmamız.. sonra bizi eğitim için ankaraya çağrışı –ki bizden sonrakilere çok daha ali cenap davranıp antalyayada eğitim vermişti ya neyse- sonra ilk kez bir gün emekte gittiğim ofisleri.. mekan önemlidir.. braudel uzun uzun akdeniz tasviri yapar netekim kitaplarının medhalinde.. idkk, ankaradaki en sevdiğim kutlu belde emekte (çünkü muaassebe denetmeleri fabrikası, biricik yuvamızdır) olması ile kalbimi baştan fethetmişti.. ve bizi karşılayan sıcak, içten çalışanlar.. bir şef vardı sanırım ilk başlarda bir iki memur.. bir şube müdürü, uzmanlar.. ileride daha da büyüyeceği söyleniyordu.. özetle ümitvar bir kuruldu benim için (ve halen d

  efsane dekanlar, yöneticiler anlatıp dururlar ya hani günlük.. masal gibi ağzı açık dinler insan.. vay beeaa der.. anı sahiplerine özenir sonra.. işte ben de o talihlilerden biri oldum diyebilirim.. Nuran Cömert Hocamın dekanlığı gerçekten de efsaneler kitabında yerini alacak türdendi.. –seni temin ederim kendisini uzun süredir tanıyor olmanın sübjektifliği ile yazmıyorum bunu günlükçüm- nerede kalmıştık, her yönüyle böyleydi diyebilirim.. öğrenciyle ilgilenişi, mekânsal sorunların çözümünde bizzat çalışması ve en önemlisi fakültenin çıtasını yükseltme uğraşısı göz kamaştırıcıydı.. bu sonuncuyu adeta kendine dert edinmişti.. ne zaman sohbet etsek konuyu hep buraya getirir ve “bu fakülte işletme eğitiminin beşiği ve bundan dolayı daha üst düzey öğrenci çekmeliyiz.. kabataştan, İstanbul erkekten vb. liselerden öğrenciler talep etmeli bizi, yazmalılar” derdi.. s onra fakültenin akredite olması için verdiği maddi ve de maddiyatla ölçülemeyecek manevi çabaları muhteşemdi.. bunların bir b