dr. cem çetin

bazı anların hayatının dönüm noktası olduğunu sonradan anlıyor insan.. bu genelde bir fotoğrafa bakarken canlanır benim zihnimde.. bir öğleden sonraydı.. bu fotoğrafı çektirdiğimizde.. senin (halamın) son on senedir dışarı çıkabildiğin ender zamanlardandı.. bizi bir yerlere götür demiştin.. beykozu tercih etmiştim.. o gün adeta tüm çocukluğumun, belki de gençliğimin son parlak günlerinden biriydi.. seninle dopdolu geçen yaklaşık 40 yılın.. yedik, içtik ve eskilerden konuştuk.. anılar bizi yalnız bırakmadı gene.. etrafımızı sımsıkı sardılar..  şimdi bu resme bakarken o anın ne müthiş bir an olduğunu hissediyorum.. resme bakınca ne mi görüyorum: bu kez roller değişmiş.. yıllarca sen elimden tutup beni bir yerlere, senin tabirinle gezmelere götürürken bu kez ben seni götürüyorum.. sahi senle ne çok gezmiştik öyle.. Çarşamba pazarı için gittiğimiz Fatih demek, biraz değil, epeyce bir sen demekti.. bir festivaldi seninle orada olmak.. pazar sonrası gittiğimiz pideci, caminin kuzey taraf

23 nisan bir milletin kaderindeki ciddi kırılma noktalarından biri diye düşünüyorum günlük.. bunu biraz bizim klasik davranış kalıplarımızla  da bağdaştırmıyor değilim.. her şeyin bitti sanıldığı bir anda gösterdiğimiz direnç.. geri dönüş yani.. benzerleri tarihimizde epeyce var.. ancak 23 nisanla neticelenen süreci en fazla ergenokandan çıkış öykümüze benzetiyorum.. özetle, düşmanlar tarafından hapsedildiği dağlarla çevrili bölgeden, düşmanların yok olduklarını zannettikleri bir anda ve üstelik dağı eriterek (babam demirci olduğu için bunun yeri ben de apayrıdır) çıkmalarına yani.. 23 nisan öncesindeki durum da bu destana epeyce benziyor aslında.. her şeyin bittiği sanıldığı bir anda bir avuç vatan sever Mustafa Kemal’in çevresinde bir araya geliyor.. sıkı bir yumruk gibi.. ve bu yumruk çok sert patlıyor.. arka arkaya.. önüne gelene.. bir de hoşuma giden meclis geleneğinin olması aslında günlük.. Türklerde eskiden beri bir şura kültürü var.. netekim Attila’nın bile han olmak yerine “b