dr. cem çetin

Ve anılar denizinde sen.. yeşil desem yeşil.. mavi desem mavi.. beyaz desem beyaz.. siyah desem siyah.. hem ne siyah, kapkara.. gece misali saçların.. her daim toplardın.. ne güzel düşerdi kakülün beyaz alnına ..  katip muslihittinden yukarı çıkan yokuş .. o yokuşta ilk kez gördüğüm gün seni, okul dışında.. kaçamak bakışmalar.. kalbimdeki sıcak akıntı.. ve telaş belli belirsiz.. o noktadan başlayan mutluluk.. grenwichimize yakın bu noktadan..  ondan sonra hep sizin mahalledeki bakkala gelir olmuştum.. en ufak bir şey için bile.. üşenmeden.. gözlerinin yakıcılığını belki bir kere daha görebilirim ümidiyle.. sonra yine bir keresinde yeniden karşılaşmak ve konuşmak.. öylesine anlamlı bir şekilde(?!): “burada mı oturuyorsun sen?”.. bir yerde oturmanın bulabildiği en derin anlamı hissettiğim o gün.. topkapıya göz kırparaktan.. ve yıllarca çocuklarıyla kavga ettiğimiz arpa emini mahallesinin bu sevimliliği.. bir resim gibi şimdi hafızamda.. “evet, sizin ev de mi buralarda”💔 cevabın.. “ev”

ve açıktan geçen vapurlar .. her birinde senin olma ihtimalin.. açık, kırık, içe işleyen bir Eminönü ikindisine çıkabilme ihtimali.. kaç kere yaptığımız.. ve liseden sonra biten.. çoğu şey gibi.. tüllenmeyen, sönmeyen bir acı sanki.. sahi sen var mıydın o vapurda.. ya diğerinde veya diğerinde.. "sen şair misin" demiştin.. sanmam demiştim.. ismini umarsızca fısıldadığım o güvertede..  köprüye doğru yaklaşıyorduk.. "bizi biliyor mu onlar" demiştin.. köprünün alt katındakileri göstererekten.. her zaman gibi başınla işaret edip sol gözünü kırparaktan.. tıpkı pertevniyalde mürüvvet hocanın dersinde tam çaprazımdayken dönüp bana pervaza konan güvercini gösterirken yaptığın gibi.. o an kızdım biraz sana, başkalarını göstermenden dolayı.. o kaş ve göz sadece beni göstermeli diye düşündüm.. hayatın bu uğrağının ne de az sürdüğünü sonradan acıyla andım hep😞.. ve sonra birkaç gün süren saatler ya da birkaç hafta süren günler yaşayınca.. sensizken.. arkamdan geçip giden zama