bir armağandı oluşun

ve açıktan geçen vapurlar.. her birinde senin olma ihtimalin.. açık, kırık, içe işleyen bir Eminönü ikindisine çıkabilme ihtimali.. kaç kere yaptığımız.. ve liseden sonra biten.. çoğu şey gibi.. tüllenmeyen, sönmeyen bir acı sanki.. sahi sen var mıydın o vapurda.. ya diğerinde veya diğerinde.. "sen şair misin" demiştin.. sanmam demiştim.. ismini umarsızca fısıldadığım o güvertede.. 

köprüye doğru yaklaşıyorduk.. "bizi biliyor mu onlar" demiştin.. köprünün alt katındakileri göstererekten.. her zaman gibi başınla işaret edip sol gözünü kırparaktan.. tıpkı pertevniyalde mürüvvet hocanın dersinde tam çaprazımdayken dönüp bana pervaza konan güvercini gösterirken yaptığın gibi.. o an kızdım biraz sana, başkalarını göstermenden dolayı.. o kaş ve göz sadece beni göstermeli diye düşündüm.. hayatın bu uğrağının ne de az sürdüğünü sonradan acıyla andım hep😞.. ve sonra birkaç gün süren saatler ya da birkaç hafta süren günler yaşayınca.. sensizken.. arkamdan geçip giden zaman.. acıların kaynağı.. bir armağandı oluşun.. çıkıp gelişin.. 

ya gidişin.. kimseler bilmez o an nasıl ağladığımı.. ve tabii yağmurluydu akşam.. ayrılık akşamları yağmurlu olurdu çünkü.. "kadıköyünde oturmalı" deyişini hatırlıyorum.. bir fısıltıyla gene vapurda gene karşıya geçerken.. "kadıköyü" derdin.. selim ileriyi o vakit okumamıştım daha; senden sonra okudum.. ondan dolayı yanlış mı kullanıyor acaba diye düşünürdüm.. ancak pek bir ihtimal vermezdim.. keza Türkçen süperdi.. hafif peltek ifadenle beni benden alırdı Türkçeyi giymen.. 

ve uzaklara bakaraktan geri dönmek.. eminönüne dönerken kadıköye bakmayı severdin.. uzaklaşan ufukta belirsizleşen kadıköye.. ve sonra hızlanman, iskeleye yanaşırken.. aklına ne geldiyse.. senin tuhaf iklimlerin ne kadar da güzeldi.. seri, öngörülmez, özetle sen kokan.. senleyken soyutlandığım zamanı kıran figürlerdi bunlar.. zamanın donmasını isterdim aslında.. ne güzel geçmişti tüm bu "yekpare zaman dilimi".. çaresiz biten bir zaman dilimi.. ve vedalar her akşam biraz korkarak ya yarın görüşemezsek diye ve buna karşılık daha büyük bir umutla.. her sabah seni durakta görebilmenin umudu.. ve her armağan sabahla gelen mutluluk..

"We're not alone when we're lonely 

Alone when we cry 

Together we'll find a way back home 

A way back home"