müzik üzerine: erol evgin şarkıları

ıpılık bir duygu kaplıyor insanın içini Erol Evgin şarkılarını dinlerken.. "öyle çok sevdim ki seni öyle çok ki anlatamam" derken insan tarifsiz acılara gark oluyor.. yaşama sevinci ile beraber sonlu olmanın acısı bir yumruk gibi oturuyor boğazıma "tam alışmıştım ki bu yalnızlığa bir tek gülüşünle girdin dünyama" derken.. "işte o an bir fırtına kopar, sanki o an yer yerinden oynar" mısrasını dinleyip de fırtınayı hissetmeyen var mıdır acaba? "hani ıssız bir yoldan geçerken hani bir korku duyup ta bir şarkı söylemeyen" ya da "hani eski bir resme bakarken yılları sayıp da gözleri dolmayan" birilerinden bahsedilebilir mi? "bir ben çaresiz, bir ben sensiz" derken bekletenlere "gel sen ne çektiğimi bir de bana sor" dememek mümkün mü? alışkanlıklarımızı sevmek ve anı yaşamak diye düşünürken "hep böyle kal" cümleleri dökülmez mi dudaklarımızdan.. "sen başkalarına benzeme sakın.. hep böyle kal, hep bana yakın.." ve ayrılırken biraz da metin olmak için "ben bu dünyadan, dosttan düşmandan aldım payımı gidiyorum; günahlarımla sevaplarımla aldım başımı gidiyorum" demez mi insan?.. ve biraz da melih kibar- çiğdem talu uyumunun büyüsüne kapılıp “her şey seninle güzel” diye söylemez mi içten içe.. “her şey seninle güzel.. yolda yürümek bile bile.. olmayacak düşlerin peşinde koşmak bile”...