kent günlüğü: elveda ya şehr-i Ramazan

ne o gidiyor musun? bizi böyle koyup.. şart mı gitmen? ne güzeldin oysa.. hayatın hay huyu içinde tam idrak edemesem de.. bu kez de tam hakkını veremesem de.. sadece yanımda olman bile yetti inanır mısın huzur bulmama.. karşılıklı bakıştık ya yeter.. bazen gülümsedin.. bazen mahzun oldun, biz dünya telaşesiyle ihmalkar davranınca..ne güzeldi o pazartesi gecesi.. bembeyaz libaslarınla ve elinde sevgilinin ter kokusu olan güllerle gelmiştin.. huzur doluydu yüzün ve şefkatliydi ellerin.. sahurun ne güzeldi gecemizi ışığa boğan.. ve ne de dingindi ikindin.. sonra bir bayram sevinci olan iftarların.. sürekli bir karnavaldı sanki sürekli ışıl ışıl bir festival.. zamanımıza anlam kattın.. dertli kalpleri dinledin onlara merhem oldun.. ben okudum sen dinledin.. sen okudun ben dinledim sonra.. en güzel senin okumandı aslında ya.. bana da katlandın yüce gönlünle.. her anın bir hediyeydi ve her hediyen bir derinlik.. ve onlardan en derinini yirmi yedinci gecende verdin.. ne güzeldi ailecek, dostlarla iftara ermek.. gecenin bir vakti kalkmak.. ve hayatın ve sevdiklerinle birlikte olmanın ne kadar büyük bir hediye olduğunu anlamlandırmaya çalışmak.. bakışım kırık dökük de olsa, dimağım senin karşında utanç duymama neden olacak kadar kirlenmiş de olsa senden gelen esintileri hissedebilmek.. şimdi gidiyorsun.. peki biz ne olacağız? yine mi hasret düştü hissemize.. gene görmek isterim seni, sevdiklerimle hep birlikte.. Allah'tan duam bu.. madem gidiyorsun.. tamam öyleyse.. ancak gene gel olur mu? daha çabuk gel.. bizden razı olmuş olman dileğiyle..