dr. cem çetin

Bir bahar sabahı gibi başladı her şey… Seçim salonunun serin duvarlarında yankılanan dost selamları, yılların emeğini taşıyan gözlerdeki yorgun ama umutlu ışıltı, kimilerimizin ilk, kimilerimizin belki son genel kurulu...Her birimiz farklı kurumlardan, farklı deneyimlerle geliyoruz. Ama burada, KİDDER çatısı altında, aynı dili konuşuyoruz:  "Dürüstlük, kalite ve sürekli gelişim." ve en önemlisi  hepimizin ortak duygusu: aidiyet . evet aidiyet.. çünkü  "Biz, denetim mesleğini seven, ona inanan ve geliştirmek için çabalayan bir aileyiz.." Rahmetli Münir Özkul'un dediği gibi "Biz bir aileyiz. Biz güzel bir aileyiz..." Ve şimdi, yeni bir sayfa daha açılıyor o çınarın yapraklarında. Her seçim bir veda, her yeni dönem bir merhaba aslında. Ama bu kez biraz daha farklı… Sanki daha olgun, daha kararlı, daha umut dolu bir merhaba bu. Bizim için KİDDER ;  Bir düşünceydi, bir sığınaktı, bir gelecekti. Ve şimdi o gelecek yeniden şekilleniyor. Kimi zaman sustuk, sad...

dile kolay tam 153 yıl olmuş.. koca çınar pertevniyal.. kimler geldi kimler geçti kim bilir? ne anlılar ne acılar, ne mutluluklar ne hüzünler gördün geçirdin.. ilk sevinç pertevniyal valide sultanın açıldığını gördüğü gündü.. ne muhteşem bir tören yapmışlardı kim bilir? Devletin çok da şaşalı bir dönemine denk gelmese bile.. atiyeler verilmiştir mutlaka.. sevindirilmiştir çocuklar ve avluya bakan bir pencerenin ardından neşeyle dolmuştur valide sultanın gözleri.. ve ilk hüznü de gene valide sultan yaşamıştır sanırım.. oğlu abdülazizin katledildiği gün.. yine aksarayda öğrendi belki olayı ya da aksaraydaki vakfına sığındı acısını dindirmek için..  ve 1883 te bu kez pertevniyal ağladı, kurucusunun ardından.. sonra hızlandı zaman birden meşrutiyeti gördü gözlerin.. bir umut bir dinamizm miydi?.. çok sürmedi bir hüzün daha geldi bu kez 1911’de adı yangın olan.. temmuzdu kasıp kavurduğu 2400 bina arasında sen de nasiplendin.. ve uzun yıllar eğreti bir binaya hapsoldun.. durum genel olar...

topkapıda ramazan bayramı topkapıda ramazan bayramına hep kış ve sonbahar mevsimlerinde denk geldim.. ufukta tüllenen sabahla başlardı topkapıda bayram.. orucu bitirebilmiş olmanın mutluluğu ve ramazandan ayrılmanın burukluğu ile kalkardım yataktan.. ve usul usul süzülürdüm fatma sultan camii sokaktan yukarı.. gazi ahmete ya da fatma sultan camine bayram namazını kılmak için..  o zamanlar bayramın, camide dağıtıldığını düşünürdüm.. evin erkekleri camiye gelir ve kendi ev halklarına ait bayramı alırlardı.. ardından da götürüp dağıtırlardı evde bu emanetleri.. tabii ki eve gitmeden önce illaki sırasıyla önce fırına gidilip bayramlaşmayı müteakiben sıcak ekmek, pastaneden ise dumanı tüten poğaçalar almak da ihmal edilmezdi.. yolda görüle eş dostla bayramlaşa bayramlaşa eve gelinir ve bir ay sonrasının ilk kahvaltı sofrasına oturulurdu.. tek kanallı tv de mutlaka barış manço abimizden "bugün bayram erken kalkın çocuklar" adlı neşeli ama bir o kadar da buruk şarkısı dinlenirdi o z...