şimdi ben bu şarkıları kime söyleyeyim

 “Şimdi ben bu şarkıları kimse söyleyeyim?

Sen olmayınca benim tadım olmuyor;

Yine yandı ilk ışıklar kime gideyim?

Ayrılık akşamları hep daha fazla kor.”

Yaşadığımız dolu dizgin günler geldi şimdi aklıma.. keşkeler biriktirirken şimdi, üşürken.. hani o akşam vapurla Eminönü’ne dönerken.. avaz avaz esen rüzgar.. şarkısıyla bize eşlik ediyordu.. ve yaşadığımı hissettiğim nadir zamanlar.. beni sevdiğin zamanlar.. hoyratça gülerken.. hani bu kez bir teyzeye çektirdiğimiz resimde olduğu gibi.. ama ben en çok habersizce çektiğim resimlerini seviyorum.. rezervsiz gülerken.. gülmek sana yakışıyordu çünkü.. umarsızca olanı bir başka yakışıyordu.. uzaktan bakıyormuşum ben bize biliyor musun o zaman da.. şimdi anlıyorum.. devrilen yıllar.. neyse gene o akşamki vapura döneceğim.. hep kalmak istediğim o ana yani.. gözlerimizdeki parıltı, her şeyi göze alabileceğimiz o cesaretle dolu.. akşama kalmış tek tük martıların çığlıkları, suların hırçın dalgaları arasında kaybolurken, seninle var olmanın huzuru içinde.. akşam vakti bir dinginlik senfonisi sunan İstanbul'da.. birbirine çarpan ellerimiz.. ve belki de, her üşüyüşte seni hatırlamak, o anın bir hediyesi.. her hatırlayışta, bir anlığına bile olsa, o sıcaklığı yeniden hissetmek.. belki de, bu yüzden sana dair anılarımda kayboluyorum.. çünkü biliyorum ki, o günler, o anlar, hep benimle kalacak..