dr. cem çetin

  “Şimdi ben bu şarkıları kimse söyleyeyim? Sen olmayınca benim tadım olmuyor; Yine yandı ilk ışıklar kime gideyim? Ayrılık akşamları hep daha fazla kor.” Yaşadığımız dolu dizgin günler geldi şimdi aklıma.. keşkeler biriktirirken şimdi, üşürken.. hani o akşam vapurla Eminönü’ne dönerken.. avaz avaz esen rüzgar.. şarkısıyla bize eşlik ediyordu.. ve yaşadığımı hissettiğim nadir zamanlar.. beni sevdiğin zamanlar.. hoyratça gülerken.. hani bu kez bir teyzeye çektirdiğimiz resimde olduğu gibi.. ama ben en çok habersizce çektiğim resimlerini seviyorum.. rezervsiz gülerken.. gülmek sana yakışıyordu çünkü.. umarsızca olanı bir başka yakışıyordu.. uzaktan bakıyormuşum ben bize biliyor musun o zaman da.. şimdi anlıyorum.. devrilen yıllar.. neyse gene o akşamki vapura döneceğim.. hep kalmak istediğim o ana yani..  g özlerimizdeki parıltı, her şeyi göze alabileceğimiz o cesaretle dolu.. akşama kalmış tek tük martıların çığlıkları, suların hırçın dalgaları arasında kaybolurken, sen...

Evet sevgili İstanbul.. biricik şehrim.. yaşayan her faninin bir süre kendini sahip sanıp da kiracı olduğunu er ya da geç anladığı güzel kadın.. ablana gittik.. senin kadar güzel olan ablana, Roma’ya..  bir Cuma öğleden sonra karşıladı bizi, zarif kadın.. ağır adımlarla yaklaşırken ona, yürüdü o da benden yana.. antik kalıntılarının arasında, tarih kokan sokaklarında yankılanan ayak sesleri, yumuşak ve davetkâr.. yüzü, yüz yılların hikayeleriyle bezenmiş; gözlerinde ise imparatorluk ihtişamı ve rönesansın ince zarafeti parıldıyor.. ellerini uzatıp beni sıcak bir şekilde selamlıyor, dokunuşu eski taş duvarların serinliğinde bir masal gibi.. dudaklarından dökülen her kelime, Latincenin melodik tınısıyla kulağımda yankılanıyor.. Roma, tüm gizemiyle beni kucaklarken, kalbimde yavaşça büyüyen bir aşkla, şehrin ruhunu hissetmeye başlıyorum.. onun rehberliğinde, Tiber Nehri'nin kıvrımlarında, Kolezyum'un gölgesinde ve Castel Sant'Angelo’nun etkileyici atmosferinde, Roma'nın z...