bir zamanlar topkapıda

dünyanın en güzel yeriydi bana göre.. en sevimli en içten.. çocukluğun geçti yer hep öyledir derler gerçi.. ama bence Topkapı başka biraz daha.. tüm acıların vız gelip tırıs gittiği yerdi orası.. seksenlerin başkentiydi.. ve ben orada daha doğrusu bu gönül orada güzel sevdi bir gün.. ve milat oldu.. benim için artık her şey senden önce ve sonraydı.. baştan başa bir ülke olan Topkapı ışıldadı.. kuzeyiyle güneyiyle doğusuyla batısıyla.. yazın sonuydu sonbaharın başıydı.. topkapının güneydoğsusundaki o parkta.. karşıma çıktığında.. oturuyordum.. herkese ait olan bir yerde bir yer bulup oturmuştum.. güneş batmak üzereydi ama yine de ısıtıyordu, gülümseyerek.. o sarı sapsarı renk topkapının rengiydi.. hiçbir yerde olmayan o renk hüzmesi.. kalbimi alıp gittin sanki o parktan çıkıp giderken.. 

bekledim ondan sonra hep belki gelirsin diye.. hem uyanıkken hem düşümde.. şimdi olsa ne olur bir daha gitme derdim.. oysa ne kadar hazırdım söylemeye.. hayat işte.. tam da bu.. savrulan yapraklar gibi.. uçuştu kelimeler.. hayaller.. hep yok olup gitti.. bir ikindi vakti evet bir ikindi vakti.. umudumu ekmek için çıktığım bir ikindi hem de topkapıda.. her şeyin bittiğini öğrenecektim.. hem de topkapıda bizim topkapıda.. kendi saha ve seyircim önünde.. zehir gibi bir tat vardı ağzımda.. ölüm böyle bir şeydir herhalde diye düşündüm.. kapıların kapanması.. ışıkların sönmesi yani.. 

hareket kabiliyetim hepten tükenmişti.. ağlamak çözüm müydü.. sanmıyorum.. ayrılık yakışmamıştı; topkapıda ayrılıksa hiç yakışmamıştı.. yakışıklı olan bu sevdanın yaşaması gerekirdi çünkü.. bir rüyadan uyanmak gibi.. inandığın bir şeyin boşa çıkması gibi bir şeydi.. artık topkapıda tüm acıların vız gelip tırıs gittiğine inanmıyordum.. kaçmak istedim kendimden.. kendimin zarfı olan topkapıdan.. hüzün çöktü çünkü.. hatıralara bulandı sanki alem.. geç kalmışlık hissi kapladı tüm içimi.. kaybolup giden bir hayat.. ve son bir söz: seni son bir defa daha görmek isterdim.. 

"sen aynı sen

ben aynı ben

aşk aynı aşk

biz vazgeçen"