dr. cem çetin

" Sesin yankılandı kulaklarımda hep İsmini sayıklarım hala Uykular zehir doldu kalbim sancı Doğru mu yaptıkların söyle 🎶" o akşamı hatırlıyor musun? şimdi bu satırları okuyorsan hatırlarsın mutlaka.. sondu.. konuşmadan büyük postanenin arka sokağındaki köşeyi dönüp tramvaya doğru yürümüştük.. hoca kasım sokaktan da inebilirdik aslında hep yaptığımız gibi.. ancak bu kez yüreğimiz dayanmayacağından olsa gerek ana caddeyi takip etmiştik.. azıcık yağmur mu çiseliyordu?  güzelim sirkeciye.. hep sevdiğin yağmur.. ne güzel kokuyor dediğin.. özellikle sirkeciye ayrı bir hava veriyor diye düşündüğün.. hani o hafifçe ıslanan parke taşlar.. esnafın son akşamüstü telaşları.. hızlı hızlı evlerine gitmeye çalışan insanlar.. ve yağan yağmur.. eskimiş binalarıyla sirkeci.. biraz sonra bir hayalete dönecek olan uğuldayan bir fabrikayı andırıyordu..  ve yağmur yağıyordu; adeta ısınan bu makinayı soğutmak için.. hep bir umut ışığı olan gülen gözlerine bakamıyordum.. yürüyorduk ve sırasıyla s...

MFÖ’yü ilke ne zaman dinledim bilmiyorum.. dünyaya gelişim kadar eski belki.. hep bir anlam dolu gelmişti bana.. ama önceleri, çocukken eğlenceli tabii.. en vak to rock ’undan.. en animasyonlusundan..   coşkun bir ırmak gibi, inişleri çıkışları.. aslında sesleri birbirinden çok farklıydı.. nasıl oluyordu da böyle ahengli bir dışavurum yankılanıyor diye düşündüm durdum çok sonraları..  ilk hatırladığım ele güne karşı yapa yalnızdı .. o nasıl bir girişti öyle.. aman ya Rabbi.. sonra peki peki anladık geldi.. çevrem pek dinlemese de nedense beni benden alıyordu mfö.. kıyafetleri, imajları ses tınıları.. her şeyleriyle aykırıydılar.. sıkıntılı zamanlarda aslında no problem diyerekten ferahladım çoğu kere.. dudağımda bir gülümseme deli deli kulakları küpeli bir şekilde.. yine kızgın vakitlerde mazeretim var asabiyim ben deyiverdim.. tıpkı bu şarkı eşliğinde daum’a çekilen o klipteki gibi..  dediğim gibi aslında çevremde grubu seven azdı.. bebeklikten liseye kankam sevgili ...

dünyanın en güzel yeriydi bana göre.. en sevimli en içten.. çocukluğun geçti yer hep öyledir derler gerçi.. ama bence Topkapı başka biraz daha.. tüm acıların vız gelip tırıs gittiği yerdi orası.. seksenlerin başkentiydi.. ve ben orada daha doğrusu bu gönül orada güzel sevdi bir gün.. ve milat oldu.. benim için artık her şey senden önce ve sonraydı.. baştan başa bir ülke olan Topkapı ışıldadı.. kuzeyiyle güneyiyle doğusuyla batısıyla.. yazın sonuydu sonbaharın başıydı.. topkapının güneydoğsusundaki o parkta.. karşıma çıktığında.. oturuyordum.. herkese ait olan bir yerde bir yer bulup oturmuştum.. güneş batmak üzereydi ama yine de ısıtıyordu, gülümseyerek.. o sarı sapsarı renk topkapının rengiyd i.. hiçbir yerde olmayan o renk hüzmesi.. kalbimi alıp gittin sanki o parktan çıkıp giderken..  bekledim ondan sonra hep belki gelirsin diye.. hem uyanıkken hem düşümde.. şimdi olsa ne olur bir daha gitme derdim.. oysa ne kadar hazırdım söylemeye.. hayat işte.. tam da bu.. savrulan yaprakla...