kalbimi acıtan anılar

dedem bazen hayatından kesitler anlatırdı.. yaşadıkları zorlukları, fakirliği yoksulluğu, yoksunluğu içeren.. özellikle babasının anavatana göç etmesinden sonraki hayat tutunma macerası çok ilgimi çekerdi.. balkanlardan gelmek, toprağını bırakarak.. ve istanbulda, zeyrekte hayata tutunmaya çalışmak.. sonra topkapıya yerleşmek, her şeyiyle memleket olan, topkapıya.. yurduma.. 

dedemin anlattıklarından en fazla yüreğime dokunanı annesi ile ilgili olanlarıydı.. 11 yaşında bir çocukken henüz 28 yaşındayken kaybettiği annesini; hep, sanki o yanındaymış, görüyormuş gibi anlatırdı.. verem olan annesinin, artık yapacak bir şeyin olmadığını anlaması ve dedeme fotoğrafını vererek, "artık buna bakarsın oğlum, ben yokken" demesi yüreğimi burkardı.. ama daha fazla kalbime dokunan dedemin durup durup  "annemi özledim ben, gitmek istiyorum" deyişiydi.. bunu söylerken dudağını bükerdi, küçük bir çocuk gibi.. 

hatta bir keresinde annemin "baba, annen seni nasıl hatırlayacak seksen yıldan fazla geçti onun vefat etmesinin üzerinden" şeklinde takılması üzerine "olur mu annem beni unutur mu? orada beni bekliyor, gidince yanına tanır beni" demişti.. işte en çok da o kalbimi acıtmıştı..

Cengiz Dağcı'nın Anneme Mektuplar adlı eserinden aşağıdaki paragrafı ne zaman okusam sanki dedemi duyar gibi olurum.. ruhun şad olsun dede.. 

“Hala anneciğim diyorum sana. Oysa ihtiyar bir adamım ben. Saçlarım ağardı çoktan. Değnekle yürüyorum sokaklarda. Görme yeteneğim de zayıf. İki yıl olmadı yeni gözlük alalı; gene de, duraklarda güçlükle görebiliyorum yaklaşan otobüslerin numaralarını. Gözlükçüye gidip şikayet ettim geçenlerde: Gözlüğünüzde kusura falan yok; görme yeteneğiniz değişiyor sadece, diyor gözlükçü. Görme yeteneğim mi değişiyor, çevremde gördüklerim mi değişiyorlar, bilmiyorum; bildiğim bir şey varsa, gözlerimde değişmeyen bir sen kaldın, Anne. Seni kırk beş yıl öncesi gördüğüm gibi görüyorum hala. Kırk beş yıl! Her şey değişti bu kırk beş yıl içinde...” (Cengiz Dağcı, Anneme Mektuplar)