en çok da kadınlara acıyorum..
itiklenmiş kakaklanmış bir hayat süren tüm kadınlara.. hep bir umutla yaşamış baba
evinde ikinci sınıf insan muamelesi görmüş, koca evinde adamdan sayılmamış,
kaşık düşmanı olarak çağırılmış kadınlara.. oğlunun üzerine titreyen yemeyip
yediren, canını dişine takarak büyüten ama gene bir hemcinsi tarafından
oğlundan koparılan kadınlara.. buna rağmen üzüntüsünü belli etmeyen, haline
şükreden ve çoğu kere terk edilen aranmayan, sorulmayan kadınlara.. hele bir de
böyle düşkün; ahir ömründe bir tas çorbaya muhtaç olan kadınlara.. okumasalar da yazmasalar da beş hececileri tanımasalar da 😊 yüreklerindeki ağıtın
en büyük edebi destanlardan bile daha sahici olduğu kadınlara...
“uzaklara dalıp gitme
gözlerin de dolmasın..
kimse böyle yalnız
kalmasın...”
Hocam pardon ama bence acımayın kadınlara, onlar gerçekten o kadar yüceler ki kimsenin acımasına ihtiyaçları yok. Bahsettiğiniz el bebek gül bebek büyüttüğü aramayan sormayan oğluna acıyın, onun güçsüzlüğüne dayanarak zulüm eden etrafındaki erkeklere acıyın, zayıf gördüğü için bir genç kızı öldüren caniye acıyın...... "Cennet annelerin ayakları altındadır" diyen bir peygamberin ümmetleri olarak bunu hiçe sayan kadını ikinci sınıf olarak gören hemcinslerinize acıyın. Kadınlara saygı duyun cok sevin acımayınnn.......!!
YanıtlaSilacımak sevgiden doğar.. bu bağlamda bahsettiğiniz mahluklara acımak değil ancak öfke duyabilirim.. saygıya gelince, kadınlara saygı duymamak zaten mümkün değil.. ve işin doğrusu zaten bu kadar saygın varlıkların değeri bilinmediği için içim acıyor...
Sil