bu kentte aşk: anla garip halimden

“anla garip halimden

itme düşer dalından

hoş tut gönül kuşunu da

serhoş oldu balından"

senin iklimlerin hep soğuk mu? tıpkı bir kış güneşi gibi.. uzaktan bakınca içi ısınıyor insanın.. yaklaşınca ısıtmıyor.. en parlak, en canlı, en içten diye düşündüğüm bir anda inadına itiyor kalbimi.. bırakıp gitmek mi.. işte o mümkün gözükmüyor.. bir bakışın yetiyor yeniden bağlanmaya.. türlü hayaller kurdurmaya.. acı sözler geliyor dilime ve yüzüm asık.. ve sana rağmen senle olmaya çalışmak.. ya da bana rağmen bizden bahsetmek.. hep bir can pazarı.. var olmanın eziciliği.. ve uzaktan parlıyorsun.. halden anlamıyor mahzun yüzün.. olsun.. gülümsüyorsun.. benim için olmasa da benden yana bakman da yetiyor.. 

ve hatta aynı yerde olmasak bile.. senin de boğaza şu anda baktığını düşünerek yudumlamak bir fincan acı kahveyi.. işte o tarifsiz bir duygu.. bir zamanlar her salı akşamı 18.00 vapurunda ve daha sonra her pazartesi akşamı 17.00 vapurunda iliklerime kadar yaşadım.. "sen" sandığımı gene bir pazartesi akşamüstü haydarpaşada son kez gördükten sonra ve dahi "sen" sandığım bir diğerinden üstelik de gene bir pazartesi günü ayrıldığımda anılar yüklü bir sığınak olarak kendimi attığım vapurda içtiğim o kahve gamın diğer adıydı.. fincanda azaldıkça gönlümde büyüyen, buram buram kokarken beni ati-mazi hengamesinde sarhoş eden bir gam.. sonra bir yudum daha alıp gene baktığım boğaza.. bir gün dediğim.. elbet bir gün şu an bu manzarayı benimle birlikte, umarsızca seyreden "seninle" yeniden buluşacağız.. benim hala umudum var.. şimdi karanlık olsa ne çıkar...