bende bir resmin var bana bakmıyor

sırsız bir aynada kendimi görmeye çalışmak.. divane misali.. hep bir buğu.. netlik yok hayatımda artık.. senin akşamların ne kadar da berraktı oysa.. hep sana bir şarkı yazmak isterdim.. son bir kafiye olsun diye.. bir şarkıda.. ve bir resmin kaldı.. gülerken.. daima buruktu gözlerin gülerken.. gelmeli gitmeli dünyayı anımsatırdı bana.. hani o güvertede çektiğim.. kapıların kapanmasından az önce.. mutluluktan uçuşumdan az sonra..💔 sinirlerimin dayanamadığı o kara günlerin başlamasından çok az önce.. "an" kadar zaman.. 

ışıkları söndürmen son hamleydi.. kapkara.. ve o zaman anlamadığım bir gülümseme.. evet.. aslında ve şimdi ve sonra.. çok çok sonra.. anlam yüklemek istediğimde tekrar bakarken yani.. fark ettim ki aslında resmin bana bakmıyor.. beynimdeki uğultular dinmek bilmedi ilk zamanlar.. sonra giderek sönümlendi.. sonra çıldırtan sessizlik.. “cıvıl cıvıl Mahmutpaşa”daki sessizlik.. ana baba günü gibi kalabalık eminönünde bir şey duyamamak beynimdeki uğultudan başka.. ve neden sonra anladım ki resmin bana bakmıyor.. aslında “ben seni değil resmini sevdim” demek isterdim, boyacı Halil gibi.. ama dediğim gibi resmin bana bakmıyor.. sönen ışıklar beni hep üzer demiştin.. her sönen ışık, kayan bir yıldız misali bir dönem ayırıcısıydı senin için.. fizik ve metafizik.. bağdaştırmak kolaydı senin için.. beni ise bana bakmayan resmin ilgilendiriyor en çok.. ve niye.. ve nereye.. sanki akşam güneşinin yangın çıkardığı salacağa doğru bakışların.. 

Paşabahçe vapurunda.. acı ve ayrılıklar dolu bir geleceğe bakıyorsun gene.. ve böyle güzel güldüğünde ve rüzgar perçemini savurduğunda ve böyle güzel güldüğünde hafifçe kırışan şakakların.. ve beni sevdiğin zamanlarda ve vapurda.. ve hayatın soğuk olmadığı zamanlarda.. neşemize bağrışarak iştirak eden martıların yanında.. ama şimdi baktığımda resmin bana bakmıyor.. nereye peki.. salacakta ne var?.. kayıp hayatlar, solan anılar.. ve  bana bakmayan resmin.. anladım ki "sonu baştan yazılmış" bir hikayeyi yaşadık.. mutluluktan mutsuzluğa..💔