iyiyim dedim kendime

iyiyim gerçekten.. sen geçerken ve geç kalmışken.. uyanamamak.. devam edecek sanmak.. ne güzeldi o sonbahar.. yine sonbahar.. uykusuzluk nedir bilmezken uyku haplarıyla tanışmak.. dönmeyeceğini bilmek.. son bir defa.. karşıma çıksan.. sonra ve sonra kaybolsam zaman arkamda kalsa.. bu dar boyuttan kurtulsam.. ipi olmayan bir kuyu.. çıkmak mümkün değil.. dışarıdan bir müdahale olmadıkça.. tanıdık yerlerin solukluğu.. içimdeki kanamanın artışı.. kalbimdeki sancının.. 

ışıkların azalışı.. sevdiğin, ikindideki gibi değil yalnız.. soğuk bir solukluk bu.. ışıklar solgun.. nasıl oldu.. nerede kaldı.. aradığın mutluluk.. sahi mutlu musun?. öyle geçiyor her şey.. ikindiden sonra akşam ve sonra gelen gece.. son durağa yaklaşan bir otobüsteki gibi giderek azalıyor yolcular.. 84 eminönü-topkapı otobüsünün Topkapı caddesi durağına varışında olduğu gibi.. pek de gibi değil aslında.. çünkü otobüs o durağa vardığında seyrekleşse de biz vardık.. biz.. sen ve ben.. seninle ben.. iki kelime bile batıyor şimdi.. sen ve ben yok biz vardık.. tek kelime.. tek kelimeyle biz vardık.. 

iyiyim gerçekten.. olsun sol yanım ağrısa da.. her yaşadığımı yine sana anlatıyorum.. yanımda olmasan da.. olanların ve olacakların sen olmadan olması elem veriyor çünkü.. yine sonbahar.. senin sonbaharın.. senin mevsimin.. yine eylül.. senin eylülün.. ve benim hüznüm.. sensiz sonbahar.. sensiz eylül.. yarın olacak mı?.. yine gün doğacak mı?.. iyiyim gerçekten.. yanımda olduğun kadar değil elbet.. ayağıma bastığın Aksaray meydanındaki kadar değil.. yenibahçe yokuşundaki neşeli çocuk kadar değil.. hiç değil.. derin bir sızı.. sürükleyici bir çığlık.. bu çok ağır.. mazinin yükü.. kesif bir karanlık, seni alıp giden.. hayır iyi değilim.. hiç iyi değilim.. ya kalbini al ya da kalbimi…