benim başrolüm sendin
herkes kendi hayatında başroldür demiştim buna karşılık “benim filmimde başrol sensin oysa” demiştin.. sol kaşını kaldırarak.. bu kadar açık ilk kez konuşmuştun.. bir sonbahar günüydü, yazdan kalma bir sonbahar günü.. ışıl ışıl parlıyordun.. son zamanlarımızdı artık.. iki ayrı yol gözükmüştü bize.. iki yabancı olarak yürüyecektik.. belki bir daha hiç görüşemeyecektik.. yarım kalacaktı.. oysa ne kadar yakındık.. çaprazında oturuyordum sınıfta.. en güzel yerinde sınıfın.. çünkü profilimde hep sen vardın.. ve ara ara dönüp bakışın.. sadece sınıfta değil mahallede de evlerimiz arasında 470 metre vardı sadece.. hafta sonu da seni görmemi sağlayacak kadar yakın, bir fırsat bulup hep.. bizimdi Topkapı, bizimdi Çapa, bizimdi Aksaray.. bizimdi.. kaçtım sonra.. anlamsızca.. aksaraydan, pertevniyalden, topkapıdan, “senden”.. ve “kendimden”.. anlamsızca.. neden korktum.. oysa sen vardın.. kaçmak.. umarsızca.. hani zweigin amok koşucusundaki gibi.. yollar boyunca kaçtım.. dönemler boyunca.. vizeler boyunca.. semtler boyunca.. finaller boyunca.. kıtalar boyunca.. insanlar boyunca.. bir insan için pişmanlık en büyük cezadır.. bir vicdan azabıdır ki anlatılmaz.. kör bir kuyu gibi dünya sen olmayınca.. ve eksiğim hep.. sanki kendimden kendimi çıkardım ve sıfır değil eksi çıktı karşıma.. matematik, “bu alemin” işi.. tek bir alemin işi.. her alemde geçerli olacak diye bir şey yok.. aşk aleminde 1-1= 0 değil.. sonuç sıfırdan küçük, negatif.. o gün o vapurda.. sen ve ben ikiden çok daha fazlaydı.. ve sonra indikçe eksildik.. ve keşke zaman geri aksa.. ve açtığımız düğüm tekrar sımsıkı bağlansa.. bir hayatım var.. benim mi?.. bilemiyorum.. hep eksik hep uzak hep senin peşinde..
Yorumlar
Yorum Gönder