"burası gurbet"

"gurbet elde bir hal geldi başıma..

ağlama gözlerim Mevlam kerimdir..

derman ararken derde düş oldum..

ağlama gözlerim Mevlam kerimdir…"

halk edebiyatında bilhassa türkülerde geçen gurbet kavramı ne yakıcı bir kavram günlük.. insanın garipliğini, zayıflığını buna karşılık “ruhtan üflenmek” hasebiyle talip olduğu hedefi ortaya koyması açısından üzerinde durulmalı diye düşünüyorum.. yüzyılların ermişliği, eriyip de gelmişliği, süzülmüşlüğü var içinde.. insanın hikayesi.. gelmeli gitmeli öyküsü.. konmalı göçmeli.. ve herkes bunu anlatmaya çalışmış, nerdeyse tüm toplumlar.. ama Anadolu bambaşka.. hepten başka söylemiş.. yüreğindeki sızıyla titretmiş adeta sazının telini.. yüzyıllarca süren vatan bulma yolculuğunda karşılaştığı farklılıkları birliğe giden değerler olarak bakmayı başarabilmiş.. “varışmak”tan “barışmak”a ulaşmış..

uğraktan uğrağa geçerken “usandım bu canımdan aman; dert ile geze geze” demek belki de Anadolu deyişiyle gurbet.. “sen orada ben burada aman ömrümüz geçti böyle” diye inlemek.. yahut seher vakti yârin kapısını çalıp, “Bir Gözleri Sürmelinin” çıkagelmesini beklemek.. hep gurbetin dışa vurulmuş halleri.. ve bu gidişle menzile yetişememek korkusu da aslında hep gurbette kala kalma endişesi.. aşk atına binip gitmek ise belki bunun çaresi.. belki de bu hasret ile dağlanan garip gönlü iyileştirmenin tek çıkar yolu..

“burası gurbet”.. her yan gurbet.. iç içe.. bitmeyecek şekilde.. giderek artan.. “iki kapılı bir handa” süregelen.. hanın içinde ve dışında.. ama bir yandan da vuslata kapı aralayan.. beden giymek bir gurbet.. doğmak bir gurbet.. büyümek bir gurbet.. tanış olmak: bir gurbet başlangıcı.. gezmek görmek de öyle.. bir menzile varmak da öyle hani.. her tanışmak ayrılmanın habercisi.. her şahitlik bir gurbet bu bağlamda.. “oluş”tan “biliş”e geçmenin hüzne gark eden yönü.. tıpkı “çok hasretlik çektim bağrım eziktir” deyişinde olduğu gibi.. ve hep dedikleri, hep aradıkları, hep buldukları gibi: gerçek Dost’a varıncaya kadar bu gurbet türküsü devam eder..