beni denetim mezarlığına gömün

denetim elemanlığındaki üstat-çırak ilişkisi bir parça tasavvuftaki şeyh-mürit olayına benziyor günlük.. bir mürit gelir şeyhe bir intisap eder ve eğitsel faaliyet başlar.. ne mi öğrenir usul, adab, erkan ve en son ilim.. sonra kaynar kaynar kaynar ve hocasının “oldun sen” demesiyle otağdan ayrılır ya da bizzat şeyhi tarafından ayrılmaya zorlanır.. kültürel aktarım ancak böyle mümkündür çünkü.. işte bu misal denetim elamanı da bir üstadın elinde pişer, yanar ve de “olur”.. 

ancak hiçbir zaman oldum diyemez.. adaba aykırıdır keza.. üstadından öncelikle adab, erkan ve usul öğrenmiştir nitekim.. bilgi sonra gelir.. önce tavır sonra bilgi öğrenilir.. ve bu bağlamda hep bir şüphe duyar.. tıpkı şeyhi tarafından başka diyarlara “sen artık oldun” diyerek gönderilen mürit gibidir.. “acaba oldum mu der?”.. bir durumla karşılaşınca “şimdi üstadım olsa ne yapardı” diye düşünür.. bir mihenk gerekir çünkü.. bu bazen çok sancılı olur.. çünkü yanında üstadın varsa, çözüm konusunda yalnız olmadığını hissedersin.. üstadın engin deneyimi olduğunu düşünür ve rahatlarsın.. engin deneyimi vardır, çünkü üstattır.. 

bu sancı bir problemle karşılaştığında ve de soracak bir üstadın olmadığında dayanılmaz artar.. olsa da sorsak dersin ancak.. bu ayrı gayrıyken –teknolojinin o kadar gelişmiş olmasına rağmen- pek mümkün olmaz.. işte böyle günlük.. fahreddin üstat varken ne kadar da rahatmışım diye düşünürüm zaman zaman.. dalar giderim bir bardak çay içerkene.. eski çayları düşünürüm.. bir de halit demlediyse eğer.. bir de eski günlerdeki gibi fahreddin üstadın odasındaysak hep birlikte gene.. sohbetiyle müstefid oluyorsak, anlattığı birbirinden ilginç olayları dinliyor ve "bak sen yahu" deyip basıveriyorsak kahkayı.. akşamın olmasını istemiyorsak fikirtepede.. sonra bir arada olduğumuza şükrediyorsak.. ah ahh çay istiyorum.. halit son bir çay daha ver.. dibi kalmış olsa da ver.. koyu olsa da zift misali gene de ver.. "neydi o günler o güzel günler, kıymetini bilemeden geçip gitti seneler"...