terk etmedi sevdan beni

ayağıma bastığın o günü özledim..😞hani aksarayda okul 🚩çıkışında.. 

aslında sınıfta, 4/K'da bir iki defa göz temasımız olmuştu.. ürkekçe kaçamak bakışmalar.. ve biraz da senin de baktığından emin bir şekilde.. sene başında ilk kez sınıfta tanıştıktan sonra.. sonra bazen dil ucuyla söylenen iyi akşamlar.. ancak çekiniklik ve terslenme korkusu.. ve bir hayalin yıkılacağı endişesi.. 

ve o gün fenci seni arkadaşlarınla sınıftan attığında kapıdan çıkarken bana bakışın.. utangaç.. ancak üzüldüğümü anlamandan mütevellit dudağında beliren tebessümle.. ve muzipçe göz kırpışın😉 kapıdan çıkarken.. 

açılmak zordu sana.. nedense?.. 

oysa bu kadar yakınken ruhuma.. 

işte o öğleden sonra pertevniyalin az ilerisindeki valide fırının🚩önünde birden, yanlışlıkla ayağıma basışın ve pardon deyişin.. 

ve benim “pardon çıkalı” deyişim.. 

ve deyimi orada kesişim.. 

birden geriye dönüşün “eee devamını söyle” diyerek gülümseyişin.. 

ve ondan sonra gelen mutluluk.. ve ayrılmayışımız artık sınıfta ve dışarıda.. 

sonra lüzumsuz ayrılık.. 

                            uzun süren karanlıklar.. 

ve sonra tam da seni düşündüğüm gene bir öğleden sonra pat diye bu kez Çapada 🚩karşıma çıkışın.. dünyalar benim oldu sanışım.. hiç ayrılmamışız gibi kaldığımız yerden başlayışımız.. sanki dün ayrılmışız gibi.. hiç değişmemiş olan ışıl ışıl gözlerin.. ve yılların geçmesine inat karşımda gene aynı gülüşün.. bu boğuk, fani zamanda sımsıcak bir anı gibi…