Bu kentte aşk: yekpare geniş bir an!

ustama dedim bugün giymeyim tulumları

arkası kuşlu aynada taradım saçlarımı..

cildi parlak kağıt kaplı, pahalı bir hayatta yaşayan yaşanan; ulaşan ulaşamayan herkesi de bir tekmil kaplayan.. bir an belki.. koskocaman bir an.. her şeyin olup bittiği bir an.. tüm yaşanmışlığıyla hatırlanan.. anlamak anmaktan mı geliyor.. gelmiyorsa da gelmeli bence.. an’ın sınırlamak manası da var sanırım.. kalan.. sanan.. yanan.. işte ne olursa hep o anda, gerçekten yaşanan tek zamanda oluyor.. an ve mekan.. bu ikisi ancak birlikte anlamlı.. nasıl da mecbur iki kavram.. bir madalyonun iki yüzü gibi.. ve nasıl da bizi bir düzlemde takyit ediyor.. ve o anlardan biri ve o mekanlardan biri.. ümitlendiğim bir düzlem.. olur mu dediğim.. ne olduysa o an oldu zaten.. bir tebessüm.. geri kalmayan.. bir ses.. tekrarı olmayan.. bir sanı bir yalan bir yanılsama.. tüm hayata mal olan.. senden kalan.. pahalı hayattan.. belki de kalın bir roman.. sadece anlatan.. soran.. duyan.. cevabından korkan.. ve senden kalan.. bir yürek için taşınası olmayan.. o an ve o mekan daha uzun olsa inan.. an içinde an olsa tüm zamanları saran.. kucaklayan.. yakan.. yanan.. uyanan.. uyandıran.. rüyalardan sarkan.. ve varan.. bütüne ulaşan.. tanpınarın dediği gibi “yekpare geniş bir anın; parçalanmaz akışında” işte böyle...