bu kentte aşk: sen benim şarkılarımsın

(uzun yıllar öncesinde kalan birine...)

okuluna gittim sen yoktun.. oysa seni en son gördüğüm yer burasıydı.. karşılaşınca şaşırmış ve kaçamak bir bakış fırlatmıştık birbirimize..😒 yapacak bir şey yoktu ayrı hikayelerin kahramanlarıydık.. kesişme imkanı olmayan iki paralel doğru gibi.. akşamdı.. yorgundun.. bense bozgundum o günden beri.. bu binaya sen, yorgun sana ise akşam yakışıyordu.. aslında sen her yere yakışıyordun.. bahçede de seni görüyordum sabah, öğlen ama illaki akşam.. hüznün sessiz çığlığını üzerimize haykırdığı akşam bizi anlatıyordu.. imkansızlığı, mesai bitimini, her şeyin sona erdiğini, günlük imkansızlıkları ve belki de tüm hayatımıza sirayet eden yalnızlıkları.. dolmuşa binerken kimi zaman seni takip ederdim.. her zaman hızlıydın.. hep bir telaş ve bir yerlere yetişme gayreti.. ben senin telaşlı halini sevdim.. ve bambaşka şeyleri düşünürken aklıma gelmeni sevdim… ve şimdi işte yoktun.. belki bir daha hiç gelmemek üzere gitmiştin.. o büyük bina bana nasıl bunaltıcı geldi anlatamam... o an anladım ki burayı anlamlı kılan senin varlığındı.. sanki hiç gitmemiş hep buradaymışsın gibi içim ürperdi bir an..