kent günlüğü: ananeme

ve bugün ananeme yazmak istiyorum günlük.. çünkü bugün bizi bırakıp gideli tam 3 yıl oldu.. pencereden bize bakmadığın üç ayrı yıl.. evet seninle sohbet etmeyi özledim.. sıcak, içten ve meraklı sorularına muhatap olmayı.. hemen her şeyle ilgilenmeni.. şefkat dolu alaka kuruşunu tüm hayatla.. insanlara olduğu kadar hayvanlara da.. hani hep anlattığın hatırayı anımsadım gene.. belki de ilk doğumunu yapan, telaş içindeki kediyi güven içinde bir sepete  koyuşun.. yavrularını da bir bir toplayarak annelerine kavuşturuşun.. hatırlar mısın ben bu olayı o zamanlar gittiğim İngilizce kursunda bir kompozisyon ödevi münasebetiyle yazmıştım.. ve sana okuyunca elini hafifçe sallamış gülmüştün epeyce.. başka yazacak bir şey mi yoktu gibisinden bir edayla yapmıştın bunu.. oysa bu öyle güzel bir yaşanmışlık barındırıyordu ki uhdesinde.. içinde İstanbul vardı.. Topkapı vardı.. senin en çok önemsediğin yer, evin vardı.. ve en önemlisi sen vardın.. şefkat çerağı yaktın hep etrafına.. sanki herkes senin çocuğundu.. kardeşlerin, komşuların, mahalle sakinleri.. en çok da çiçeklerin.. uyku çiçeklerin.. menekşelerin.. sardunyaların.. sanki bir tür merkeziydin mahallenin ve hatta fatihin.. anıların ne de çok yere saçılmış.. pertevniyal lisesinin arkasındaki -dünyaya geldiğin- şekerci sokaktan geçerken.. keçecilerden vatan caddesine inerken.. Topkapı yokuşunu çıkarken.. ama ille de kahılbaşı sokağa girerken.. taa Ulubatlıdan itibaren hep senin sath-ı mailine girdim gibi hissediyorum.. billurlaşmış bir ruh şeklinde.. senin şehrine.. hani o çok mutlu olduğumuz, bir sorun olduğunda senin mutlaka bir çözüm bulacağını bildiğimiz şehre.. yenibahçeye, topkapıya, vatan caddesine, en çok aksaraya ve tabii fatihe.. pencereden bakmıyorsun artık.. pencere karanlık mı?.. belki evet.. bence hayır.. çünkü ben senin hep orada olduğunu biliyorum.. köşedeki pencerede gülüşün duruyor hala.. şefkatli "seni", bu mübarek günlerde en şefkatliye, Rabbime emanet ediyorum…