bu kente aşk: hatırla...

"Dağılmış eşyalar dört bir yana
Sessizliğimiz uykusuzluktan değil
Toplasan iki kişi eder miyiz hala?
Beni biraz böyle hatırla"

o akşamı hatırlıyor musun? bunu okuyorsan hatırlarsın mutlaka.. sondu.. konuşmadan büyük postanenin arka sokağındaki köşeyi dönüp tramvaya doğru yürümüştük.. "hoca kasım" sokaktan da inebilirdik aslında hep yaptığımız gibi.. ya da "fındıkçı remzi" sokaktan yahut "postahane yanı" sokaktan.. ancak bu kez yüreğimiz dayanmayacağından olsa gerek ana caddeyi takip etmiştik.. ayrıntılarla dolu arka sokaklar tam bir kalp ağrısıydı çünkü.. her köşesi seninle dolu bir anıydı.. bazen gerçek bazense İhsan Oktay Anarın roman kahramanlarından, onlar sanki gerçekten de varmış gibi birbirimize anlattığımız kurmaca hikayelerden oluşan.. kurşun geçmez bir kalp ağrısını, anılar mehşerini çekebilecek gücümüz yoktu bu dar ve bir o kadar fani zamanda.. azıcık yağmur mu çiseliyordu? hep bir umut ışığı olan gülen gözlerine bakamıyordum.. yürüyorduk ve sırasıyla sultanhamam arkamızda kalıyordu.. hocapaşa pidecisi.. nerdeyse bir yansıman olduğunu düşündüğüm sirkeci istasyonu, kefeli han, konyalı.. hepsi birer karton maket gibi küçüldüler ve tükenip gittiler.. akşam yeli ayrılıktan dem vururcasına yüzümüzü dövüyordu.. son elli metrede artık hiç bir şey görmez, duymaz oldum.. anılar öylesine üstüme çökmüştü ki koluma dokunup da "ben tramvaya biniyorum" demesen belki sonsuza kadar bu ara boyutta kalacaktım.. bu imi timi belli olmayan, hareketin sıfırlandığı boyutta.. işte gözlerine o an bakabildim.. sadece bir an için cesaretimi toplayıp.. kapı kapandı ve gittin.. bağrımın yandığını hissettim.. ankara caddesinden denize doğru yürüdüm.. tramvay.. ayrılık.. son.. göz yaşı.. akşam.. yalnızlık.. hazan...