bu kentte aşk: tam sevmiş olsam

Ben hep o akşam üstünde karşıma çıkmanı bekledim .. hani bir ikindiden akşama girerken.. henüz yeni yeni kararmaya başladığında hava.. Kadıköy rıhtımdaki ışıktan geçip yukarıya doğru yürürken seni hayal ediyorum ve beni.. ne güzel olurdu.. sıcacık gülümsemeni yeniden görmek.. ben rıhtıma doğru yürürken, hani işbankasının tam o köşede.. sense yukarı çıkarken.. gülümsemen yeter sadece.. sadece ışıl ışıl gözlerinle bakışın.. sadece bir iki saniyeliğine.. tüm anıları, yaşanmışlığı hatırlatan bir bakış.. eskiler temaşa derler ya hani ondan işte.. ama yok aslında.. belki de istemem.. istesem de cesaret edemem.. ya.. ya yanında bir başkası varsa? Ve daha kötüsü mutluysan? Lafa bak ya mutluysan.. belki bunun için kaybediyorum.. tam sevmiş olsam böyle dermiydim? Bilmem belki de der her insan.. ve o her insandan bir insan olan ben.. ben de kaybetmek istemiyorum.. sevgini.. layık olmasam da.. belki beni tanımazdın.. bakardın ama öylesine bir bakış olurdu bu.. alelade.. anlam yüklenmeyecek bir şey.. yaşlı bir adama acıyarak, küçük bir çocuğa severek bakışın gibi bir şey ya da.. olsun yine de böyle bir karşılaşmayı isterdim...