toplu taşıma günlüğü: metrobüste muhabbet başkadır

Eskiden meddahlar varmış ve insanları sokak ortasında toplayıp geyik yaparlarmış.. bir baston ve bir de mendilmiş üstelik malzemeleri.. ve tabii ki esasen ballandıra ballandıra anlattıkları hikayeleriymiş.. günümüzde de bu insanlar yok değil.. geçen gün bir meddah benzerini metrobüste gördüm.. körükte bir yer bulmuştum.. nutellanın kenarlarında kalan son damlaları, ekmeğin köşesi, salatanın suyu neyse metrobüste de ayakta kalmış birisi için körük işte odur.. neyse hemen körük önündeki koltukta bir adam başından geçen bir olayı öyle güzel anlatıyor öyle güzel anlatıyordu ki inanılmaz hoşuma gitti.. neredeyse uykunun verdiği mahmurlukla ineceğim durağı kaçıracaktım.. aslında hiç de önemli bir şey anlatmıyordu.. ne bileyim ben kahvehaneye ruhsat mı alamıyormuş.. arkadaşları arasındaki kavgayı mı önlemiş.. yoksa başçavuşun odasına vurup kapıyı girip de bitsin bu eğitim mi demiş.. ancak.. ne anlatsa dinler cinsindendi tarzı.. kimi zaman yükselip kimi zaman alçalan ses tonu, hafif hafif yaptığı taklitler, yanındaki adamın dizine dokunuşu ara ara.. ve anlatırken havaya girip kesik kesik gülüşleri.. bir an (geyik mıknatısı olduğum için😆) sadece bana mı böyle geliyor diye düşünmeden edemedim ve etrafıma bakındım.. yanılıyordum çünkü yakın çevredekilerin çoğu –kulaklık takmış olanlar hariç- benim gibi adamı dinliyorlardı.. karanlık akşam vaktinin kasvetli soğuk ortamı adeta şenlenmiş, düğme farlı koca körüklü metrobüsüzmüz çadır tiyatrosu oluvermişti.. sonra düşündüm.. belki de belediye tutmuştu bu adamı.. bize yol boyu hikaye anlatsın ve 34 AS'nin ortamını şenlendirsin diye.. neyse ne.. anlatığı dinlenir böyle adamların taa son durağa kadar gitmek pahasına olsa bile…