pertevniyalli olmak ayrıcalıktır...

"Kalbimizde çarpıntı/gönlümüzde emelsin

Yüzyıl önce kuruldun/yüzyıllara bedelsin…"

bugün gene Pertevniyal’de, pilav günündeydim.. mezun olalı uzun yıllar geçmiş olmasına rağmen, lisem hala kalbimde bir çarpıntıdır.. bu biraz “anne sözü dinler gibi masum.. ağladım bu sabah” mısrasının sırrına ermiş olmak fakat aslında neye erdiğine de pek vakıf olamamak gibi bir şey.. Pertevniyal yine aynıydı.. sessiz avlusunu dolduran gürültücü öğrenciler.. yaşları ne kadar geçerse geçsin pertevniyaldaşlarım “her zaman gürültücü öğrenciler” benim gözümde.. kolay mı pertevniyaldaş olmak.. en güzel yıllarımı paylaştığım, şakalaştığım, (burada bahsedemeyeceğim) türlü haylazlıklar yaptığım sevgili arkadaşlarım onlar.. ancak şunu da söylemeden edemeyeceğim.. her pilav gününün karakteristik özelliği resimlerin biraz daha bulanıklaşması.. şöyle ki mezun olduğum yıl katıldığım ilk pilav gününde her taraf tanıdık doluydu.. herkesin yüzünde sanki “ben 94 mezunuyum” yazıyordu.. ondan sonraki, daha sonraki senelerdeyse bu tanıdıklık, bu aşinalık yavaş yavaş kaybolmaya başladı.. her sene başkalarının günüydü artık.. tıpkı 94’ün bizim günümüz olması gibi.. bu sene de Suat, Hacı, Almila, Özden, Kemal ve diğer arkadaşlarla (itiraf edeyim bazılarının adını çıkaramadım) aşuremizi ve pilavımızı yeyip, geleneksel fotoğrafımızı çektirdik.. mezun olduğumuz sınıflara gittik.. hocalarımızla hasbihal ettik.. anılara daldık.. özetle “resmi canlı tutmaya” çalıştık.. bugünün bir başka hoş sürprizi eski bir Pertveniyalli abimiz olan Halit Kıvanç ile fotoğraf çektirmek oldu.. ve o heybetli binayı istisnasız hepimiz “iyi ki Pertevniyal’e gitmişim; Pertevniyalli olmak bir ayrıcalıktır” düşünceleri içinde, genç kardeşlerimize emanet ederek, terk ettik...