denetimi anlamlandırma çalışmaları: “analojiler ve çıkış yolları”

merhaba bugün sizinle iç denetimin sanatsal boyutu üzerine söyleşmek istiyorum.. tarihsel süreç içinde denetim olgusu farklı analojilerle ilintilendirilmiştir.. denetimin haksızla haklıyı ayırma bağlamında ele alan “kahramanlaştırma” görüşü..  denetimi bir makine gibi gören ve iyi bir organizasyon saat gibi işler, iyi tasarlanmıştır ve etkin bir şekilde faaliyet gösterir şeklinde özetlenebilecek “sistem görüşü” vb.. ancak bunlar hep dışavurumsal bir algılamanın ortaya koyduğu tanımlamalar olduğundan yetersizdir.. şu anda iç denetimin diğer denetim tiplerinden farklılığını ortaya koyabilmek için yapılması gereken denetimi bir sanat olarak görebilmektir.. “denetim bir sanattır ve biz de birer sanatçıyız”.. bu bağlamda yaptığımız işi bir sanatsal üretim olarak görmek, kendimizi bir sanatçı olarak takdim etmek ve paydaşları birer izleyici olarak algılamak hareket noktamız olmalıdır.. yok eğer bunlar ağır geliyorsa o zaman hep biraz ağızdan “zoruna mı gitti gardaşşş” diye höykürerek eski tabyalarımıza çekilip, yüzyıl savaşlarına devam edebiliriz.. nereye kadar mı.. yeni bir düzenleme ile “kadrosu kaldırılan memurlar, en geç altı ay içinde kendi kurumlarında niteliklerine uygun bir kadroya atanırlar…bunlardan unvanları müdür ve daha üst olanlar ile danışma işlevlerine ilişkin kadrolarda çalışanlar araştırmacı kadrolarına, diğerleri ise durumlarına uygun kadrolara atanırlar” denildiği yani zurnanın zırt dediği yere kadar.. bu durumda okeye dönmüşlere bi şey olmaz.. ama ya meslek hayatının henüz en verimli çağında olanlara?