dr. cem çetin

ayten alpmanı dinlemek.. insanı alıp götüren bir buluta binmek gibi. . kendine has ses rengiyle öyle içten öyle yakın.. yakın ancak hep bir mesafeyi de hissettiren.. saygı uyandıran.. kendisi ile ilk tanışmam aliye adlı dizide ben varım adlı şarkısının dizi müziği olmasına uzanır.. ne şarkıydı ama.. hele alpmanın “zaman durdu sanki beklerken seni; ben bir tek sevgiye bağladım kalbimi” diye yükseldiği yer var ki müthiş, tüyleri diken diken eden.. ve bir kent hikayesi tıpkı diğer şarkılarında olduğu gibi.. modern zamanlar için yazılmış aşk hikayeleri alpmanın şarkıları, kentli insanın şarkıları.. “korkmam artık sen varsın” bir meydan okuma sanki yalnızlığa.. ben böyleyim de de aynı öyküyü sürdürüyor.. “üzgünüm mutlu yıllarım için🎵” derken ki ironik söyleyişi ağzımda kekremsi bir tat bırakıyor.. ben böyleyim diyor sanatçı bunu söylerken de yine bireyselleşmiş kentli insanın yalnızlığına vurgu yapıyor.. nitekim tek başına da bu yalnızlık bir tık daha artıyor sanki.. pişmanlık, ara...

geçenlerde rektörlükteki kahvaltıda şeyi düşündüm günlük.. üniversite nasıl olmalı?.. ya da boş ver nasıl olmalıyı da kafamda üniversite deyince ne canlanıyor? idari anlamda konuşacam tabii   ki.. akademik olarak daha yetkin, etkin ve alleme kişilikler konuşabilir.. sözü onlara bırakacağım müsaadenle. . konuya dönersek şöyle ki kafamdaki imaj oldukça otarşik ..  biraz komik bir girizgah olacak ama salonun duvarındaki üniversite armalı saat, tabaklardaki, tuzluklardaki armalar küçük ama önemli ayrıntılar bence.. buradan yola çıkarak –ve gorkiden ödünç alarak- benim üniversitem her şeyi kendi yapabilen bir organizasyon.. en önemli işlevi olan bilgi ve fikir üretiminden, imalata, oradan sanata.. her şeyini başka hiçbir beşeri güç ve organizasyona muhtaç olmadan yapabilen bir yapı..  kıdemli memurlar anlatır zaman zaman dinlerim.. eskiden üniversitede atölyeler varmış ve ihtiyaçlar buradan karşılanırmış.. sıraysa sıra.. masaysa masa yapılırmış.. yine prototip düzeyde olsa da...