atikvalde'den atikali'ye

"iftardan önce gittim atik-valde semtine,

kaç def'a geçtiğim bu sokaklar, bugün yine,

sessizdiler. fakat ramazan mâneviyyeti

bir tatlı intizâra çevirmiş sükûneti..."

yahya kemal bu şiirinde üsküdardan bakmaktadır istanbula.. ama nedense ben bu şiiri okuduğumda aklıma fatihteki atik ali mahallesi gelir.. ahmet rasim lisesi, nişanca ve oradan vardığımız fevzi paşa caddesinden karşıya geçip de hırka-i şerif caminin yanından uzanıp keçeciler caddesinden, o dar, eski evlerle ve metruk çeşmelerle süslü o tarihi caddeden geçerek kahılbağı (sonradan adı kahılbaşı) sokağına ulaştığımız o günler hatırıma gelir.. bu gezilerimde ben henüz daha 8-10 yaşımdayımdır ve yanımda ya annem ve teyzemler ya da dayım vardır.. eğer teyzemler ve annem varsa yanımda bu demektir ki çarşamba pazarından geliyoruzdur.. yok eğer dayım varsa o gün cumartesidir ve dayımın cumartesi günleri yarım gün çalıştığı işine gitmişimdir ve beraber eve dönüyoruzdur.. aslında belki de böyle hissedişimin gerisinde yaşamadığım, sadece annemden dinlediğim hikayelerin de payı vardır.. annem küçük bir çocukken bu yollardan geçerek ananesine gittiğini belki de onlarca kez büyük bir zevkle anlatmıştır ve belki de ben buradan bir rol çalma telaşesi içinde davranış sergiliyorum.. işin garibi yıllar geçip de bir muaasebe denetmeni olarak ilk denetim için fatih malmüdürlüğüne giderken de aynı şeyleri neredeyse aynıyla hissetmiş olmam.. ancak bu kez farklı aktörlerin katılmıyla.. muaasebe denetmeni canlarla fatihte bulunuşum yeni; fakat aldığım koku yıllar öncesine ait.. öğlenleri ve mesai çıkışlarında bu kez yanımda muassebe denetmeni arkadaşlarım olduğu halde aynı yerde geziyorum.. geçmiş, şimdi, yarın hep yanımda hep bir gibi.. öyle veya böyle atik aliden inen yokuşta ben eski anıları duyarım her daim ve bir koku sarar etrafı eski güzel ve mutlu günleri anımsatır bir şekilde buram buram...